Vroeger als klein meisje was ik gek op toneel spelen. Ik deed de meest uiteenlopende typetjes na en vond het geweldig om mezelf te verkleden. Huilen op commando was ook geen probleem. Mijn ouders zeiden wel eens, ga toch naar de toneelschool. Mooie droom maar ik werd ouder en ging verantwoordelijk nadenken. Hoezo al verantwoordelijk nadenken als je 18 jaar bent? Volg je gevoel, zou ik nu tegen mezelf zeggen. Maar nee, ik koos voor een andere opleiding met meer zekerheid.
Nu bijna 20 jaar later valt er een flyer in de bus. Toneellessen voor amateurs. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en ik vind het helemaal geweldig. Het vreemde is, ik haat presentaties geven. Ik vind het echt verschrikkelijk. Maar op deze manier in de spotlight staan vind ik hartstikke leuk. Een ander zou misschien zeggen, je staat letterlijk voor schut maar ik noem het volledig jezelf bloot geven. Hartstikke kwetsbaar maar ook erg mooi. Intens verdriet ook voelen als intens verdriet, boos worden en ook echt de boosheid voelen. Het werkt bijna therapeutisch.
Het is ook een stuk loslaten en laat dat item toch telkens bij me terugkomen. Een controlfreak die leert loslaten, een mooie combinatie als het lukt. Dit is en blijft dan ook mijn doel voor het komende jaar.
Stel jij je wel eens ontzettend kwetsbaar op, verleg jij jouw grenzen en denk je out of the box? Ik ben benieuwd, inspireer me want ik ben het soms in het ritme van alledag wel eens kwijt.
X Leentje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten