Ik zal jullie meer over mezelf vertellen en over het jaar wat ik achter de rug heb. Het begint 2,5 jaar geleden met pijn in mijn arm, het was een peesontsteking. Ik bleef pijn houden, mri gehad, echo en foto en er werd niks gevonden. Ik bleef volhouden maar ik zou mezelf ziek praten en moest het loslaten. Ben van de ene naar de andere therapie gegaan en de pijn werd alleen maar meer. Ik eiste vervolgens na 2 jaar nogmaals een echo en foto. De huisarts gaf aan voor jouw geruststelling zullen we dit nog een keer doen.
Tijdens dit jaar is mijn beste vriendin alsnog heel plotseling overleden. Zij had uitgezaaide borstkanker naar de botten. Na haar eerste chemo is ze overleden, haar lever stopte ermee. Tijdens dit jaar is bij mijn vriend de ziekte van Ménière vastgesteld, zat hij na 15 jaar zonder baan, heb ik een miskraam gehad en hebben we een verhuizing achter de rug. En de pijn bij mij die lichamelijk steeds erger werd.
Na de foto en echo belde de huisarts op, excuses. Ik begrijp niet dat dit niet eerder is gezien. Mijn bot staat te veel naar beneden zodat deze constant in die chronische pees stak. Tussen mijn miskraam en de operatie in kreeg ik last van brandende pijnen. Toen ik hoorde dat ik eindelijk geopereerd werd stond mijn lichaam letterlijk in brand. Echt een verschrikkelijke pijn. Ik zit nu aan de lyrica hiervoor. Mijn schouder gaat echt goed. Alleen heb nu dus last van brandende pijnen, prikkelingen en tintelingen over mijn hele lichaam. Echt om de zenuwen van te krijgen.
En weer de medische molen in. Heb een emg gehad, mri van mijn nek en 8 buisjes bloed zijn afgenomen. A.s. dinsdag krijg ik de uitslag bij de neuroloog. Ik ben hier ontzettend nerveus voor. Ook ben ik erg boos over de specialisten. Was mijn schouder eerder verholpen had ik nu niet zo gezeten. En ik weet het, deze gedachten hebben geen zin. Mijn huisarts is ervan overtuigd dat mijn zenuwstelsel van slag is, overspannen eigenlijk en die moet weer tot rust komen. Hij is van mening dat het goed komt en over gaat en een huisarts mag dit niet zomaar zeggen. Toch?
Ik heb pas rust als er niks engs uitkomt. Volgens mij kan een mens hele rare dingen krijgen van stress en verdriet en volgens mij kan je daar ook echt heel ziek van worden. Logisch en rationeel lijkt het voor mij ook stress en verdriet, aan de andere kant denk ik....dit kan je daar toch niet van krijgen? Voor nu het weekend doorkomen en op naar de dinsdag.
Een weekend vol gezelligheid. Vanavond met een vriendin borrelen en hapje eten. Zaterdag met mijn zoontje naar de Sinterklaas film en 's avonds een feest bij de buren. En zondag naar de optocht van Sinterklaas en in de middag en avond duik ik met een vriendin de sauna in. Weinig tijd om na te denken en te piekeren. Als je nl op internet google gebruikt, dan ben je met deze symptomen al half dood. Een mens wordt er niet gelukkig van. Dinsdag weet ik meer, duim voor me als je wilt. Liever onverklaarbare klachten dan iets engs. Of een stofje tekort, dan stofje erin en klaar. Was het allemaal maar zo makkelijk.............
Fijn weekend
x Leentje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten